Everything Began That Day

"It all began that day. I've had a little adventure. It began as a journey across a dark sea, in search of despair. Away from this country, the ocean was vast. And the islands in it had power that was difficult to comprehend. There were animals I'd never seen before and scenery I could never even dream of. The music played by the waves, was sometimes peaceful. Flowing calmly, enveloping all my smaller troubles. And at other times it was violent. Laughing loudly, ripping delicate feelings asunder. Amidst a dark, dark storm, I suddenly came across a little ship. The ship pushed my back, saying: "Don't you see that light?" Never losing its way in the darkness, that mysterious little ship rode the mighty waves as if dancing upon them. It never opposed the sea, yet the bow continued to point forward, it pointed a finger "Look! There's the light!". History will likely record this as an illusion, but to me it is the truth. And then..."


- Vivi, One Piece

"ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ"

Αγαπημένε μου ποιητή,

Η ζωή πολλές φορές είναι βάναυση και οι πληγωμένοι άνθρωποι που ζουν μέσα από την πνοή της βυθίζονται καθημερινά στην απελπισία. Μαύρο και γκρι είναι τα χρώματα που διακρίνεις πλέον στην απαισιόδοξη τούτη κοινωνία, η οποία κάθε άλλο παρά μόνο πως θα ικανοποιήσει τον εγωισμό της ψυχής της προσπαθεί. Όμως δεν είμαι εδώ σήμερα για να ρίξω κι άλλη στάχτη στη λευκή, κατά περίεργο τρόπο, αυτή εδώ σελίδα. Μέσα από την τόση θλίψη, δες πως ανθίζουν ξανά τα λουλούδια. Η ελπίδα τα τρέφει με υπομονή και τα όνειρα τα βοηθούν να ανθίσουν. Ξέρω πως είναι δύσκολο να αντεπεξέλθει κάνεις στις δυσκολίες, όμως με λίγη επιμονή μπορεί ο καθένας να δει, με ματιά καθαρά, τον μαγευτικό κόσμο που ξεδιπλώνεται μπρος στα πόδια μας. Τι ανάγκη έχουμε την κατάθλιψη όταν χαρούμενα βλέμματα παιδιών στρέφονται επάνω μας. Διότι, καλέ μου εμπνευστή, μικρά παιδιά είναι οι αγαπημένοι μας. Αυτοί που με την αθώα αγάπη τους γεμίζουν την καρδιά μας και τα όμορφα λόγια τους, πόσο δε οι πράξεις τους, προσπαθούν όχι άδικα να μας δείξουν ότι ακόμα και στις μαύρες μέρες μας υπάρχει η υποψία μίας ιδιαίτερης αισιοδοξίας. Τίποτα δεν πεθαίνει αν πρώτα δεν παλέψει και καμιά μάχη δεν χάθηκε αδίκως. Εσύ που με τα λόγια σου εκφράζεις ανείπωτα συναισθήματα ανθρώπων όταν τα διαβάζουν, σίγουρα έχεις ακούσει έστω για μια φορά στη ζωή σου τη γαλήνη που βγαίνει μέσα από τα σπασμένα πλήκτρα ενός μαραμένου πιάνου. Σίγουρα έχεις νιώσει την ευτυχία που σε πλημμυρίζει όταν μετά από πολλές ημέρες ασταμάτητης βροχής ο ήλιος ζεσταίνει και πάλι το βρεγμένο σου ηθικό. Σίγουρα έχεις περπατήσει ξυπόλητος σε δρόμους από γυαλί, που αν και εύθραυστο, ξέρεις ότι δεν θα σπάσει. Κι αυτό γιατί οι σόλες από τα παπούτσια που δεν φοράς δεν θα φθείρει την αψεγάδιαστη επιφάνεια. Είναι όλα τόσο όμορφα τοποθετημένα πάνω σε τούτη τη γη που μόνο αν νιώσεις την ταπεινή παρουσία τους θα καταλάβεις την βροντερή αξία τους. Θα μπορούσαν πότε οι άνθρωποι να καταλάβουν λόγια σαν και τούτα; Λόγια βουβά μα όμως ελπιδοφόρα. Ίσως αν εσύ μπορούσες να τους τα επισημάνεις μέσα από ένα γλυκόπικρο ποίημα, θα σε ακολουθούσαν ευκολότερα. Ασύμμετρα λόγια σαν κι αυτά δεν πλανώνται εύκολα στον αέρα, ξέρεις. Ζητώ λοιπόν την βοήθειά σου και μέσα από τις πρόχειρες λέξεις μου, σύνταξε ένα ποίημα που θα μιλήσει κατευθείαν στις καρδιές μας. Το χρειαζόμαστε, ξέρεις γιατί; Γιατί εθελοτυφλούμε. Γιατί μας είναι ευκολότερο να παραδινομαστε στη μελαγχολία μας από το να ταξιδεύουμε σε μέρη φωτεινά μέσα στο νου μας. Γιατί δεν εκτιμούμε το χέρι που απλώνεται για να κρατήσει το δικό μας. Γιατί έχουμε μάθει να περπατάμε σε αναμμένα κάρβουνα στα όρια ενός γκρεμού, ενώ δίπλα μας απλώνονται ροδοπέταλα, έτοιμα να ξεψυχήσουν κάτω από τα βήματα μας μέχρι να μάθουμε να πετάμε.

Darkness Inside

Το πυκνό σκοτάδι απλώθηκε απέραντο και απαγόρεψε, θαρρείς με επιβλητικό ύφος, κάθε τι όμορφο, κάθε τι ζωηρό, κάθε τι ζωντανό. Κρύφτηκαν όλα στη σκιά του και δεν τόλμησαν να ξαναβγούν. Η σιωπή ακούστηκε δυνατά σε οτιδήποτε κενό και άδειο· ξεκινώντας από τους άδειους δρόμους και καταλήγοντας στις κενές ψυχές των ανθρώπων. Είναι πλέον απίθανο να δεις σπίθα φωτός στο σκοτάδι. Όλα παραδίνονται σε αυτό σαν μικρά παιδιά στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας τους. Το αποδέχονται. Δεν θα ψάξουν να βρουν το φως, διότι πιστεύουν ότι είναι ανούσιο και δεν φέρνει καμία διαφορά. Αλίμονο σε αυτούς που έζησαν τον ήλιο και τώρα τον απαρνιούνται. Αλίμονο και στους άλλους, που δεν τολμούν για μια στιγμή να αναζητήσουν την πηγή τους φωτός. Αλίμονο και σε εμάς, που δεν μπορούμε πια να βρούμε τον δρόμο της επιστροφής γιατί τα αστέρια έχουν σβήσει.

"Γιατί φεύγουμε;"

Το κορίτσι κάθισε στο παγκάκι με τα πόδια σταυρωμένα. Έκανε τόσο κρύο που δεν θα ήταν περίεργο αν ξαφνικά νιφάδες χιονιού άρχιζαν να πέφτουν από τον ουρανό. Ήταν νωρίς ακόμα, πρωί. Κάποιες αχτίδες φωτός διαπερνούσαν το ελαφρά γκρίζο ουρανό και έδιναν μία ανοιξιάτικη νότα σε αυτό το βουβό και άχρωμο τοπίο. Όχι, δεν είναι πως δεν την άρεσε ο χειμώνας. Κάθε άλλο. Απλά σήμερα ίσως κατάφερνε να πιαστεί από αυτή τη μικρή δόση ήλιου. Τη γοήτευε αυτή η μικρή πινελιά φωτός.
Λένε ότι μερικές φορές ο καιρός καθρεφτίζει τα συναισθήματα μας. Ίσως αυτό ήταν κάτι που τη βάραινε… Η όψη και το χρώμα της ψυχής της. Μάζεψε τα πόδια της κοντά στο στήθος της όταν ένα ψυχρό αεράκι χάιδεψε το μόνο ακάλυπτο σημείο του σώματος της, το πρόσωπο της. Δίχως αμφιβολία αυτή η εποχή ξεγυμνώνει, κάποιες φορές λιγότερο και κάποιες περισσότερο, την αίσθηση της μελαγχολίας. Λίγο ο συννεφιασμένος, ψυχρός ουρανός και λίγο το χειμωνιάτικο τοπίο, που κατά συνέπεια αναδεικνύεται από τις μορφές θλιμμένων, ξερών δέντρων, αρκεί να παραδοθείς στο χαοτικό αυτό συναίσθημα της μελαγχολίας. Κοιτάζοντάς το για ώρα όμως σε παραπέμπει να ονειρεύεσαι, να αναπολείς. Αναμνήσεις που χορεύουν ασταμάτητα στο μυαλό σου, σε αργό και νωχελικό ρυθμό, ενώ μια γαλήνια μουσική υπόκρουση πιάνου ακούγεται στο βάθος. Αυτό ακριβώς βίωνε τώρα και το κορίτσι. Σκηνή ολίγον συναισθηματικού δράματος γυριζόταν στο μυαλό της.
Έσκυψε σιγά σιγά το κεφάλι της προς τα πίσω, για να κοιτάξει τον ουρανό. Έμεινε εκεί για ώρα, κοιτάζοντας την χαοτική απεραντοσύνη του με μάτια κενά. Συνειδητοποίησε πως όλο το φως που πάλευε για να μείνει σε μία άκρη του ουρανού είχε χαθεί. Είχε χαθεί και αυτό. Το κορίτσι έκλεισε τα μάτια του… Γιατί να είναι τόσο αβάσταχτος ο πόνος; Γιατί να μη μπορεί να διασπαστεί και να αντιμετωπιστεί σε μικρά κομμάτια; Ερωτήσεις που δε θα απαντηθούν ποτέ. Αναμνήσεις που λαβώνουν. Άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου και μετά εξαφανίζονται σαν φαντάσματα μικρών παιδιών που ψάχνουν την ηρεμία. Όταν κάποιος απομακρυνθεί, δεν μπορεί να γυρίσει και να σε ξανακοιτάξει. Εσύ τον βλέπεις από μακριά να περπατάει στη δική του ευθεία. Εσύ έχεις μένει πίσω βλέποντάς τον να απομακρύνεται, άλλες φορές με βήμα γρήγορο και ανάλαφρο και άλλες φορές με βήμα αργό και βαρύ. Πολλές φορές σκέφτεσαι πως θα γυρίσει να σε αντικρύσει, με βλέμμα διστακτικό και μετανιωμένο. Τέτοιου είδους ανατροπές όμως γίνονται μόνο στις ταινίες. Ναι, σε αυτές τις καλά σκηνοθετικά επιμελημένες και παράλληλα αριστουργηματικά και ψεύτικα στημένες. Σκέφτεσαι να φωνάξεις το όνομα του, μήπως γυρίσει. Ξέρεις όμως ότι δεν τολμάς. Αυτός ο κάποιος αρχίζει να γίνεται σκιά. Όσο απομακρύνεται, τόσο μεγαλώνει το κενό στην καρδιά σου, αφού φεύγοντας παίρνει μαζί του και το τελευταίο ψίχουλο της παρουσίας του εκεί, κάθε ελπίδα που έμεινε τελευταία. Παρ’ όλα αυτά είναι αδύνατο να αφαιρέσει όλα αυτά που νιώθεις. Τον αφήνεις λοιπόν να φύγει και εσύ ακολουθείς άλλο μονοπάτι. Ίσως σκεφτείς πως είναι άδικο. Πως και οι δυο σας θα μπορούσατε να παλέψετε, με τον δικό σας τρόπο, για να παραμείνετε πρόσωπο με πρόσωπο και όχι πλάτη με πλάτη. Δεν είχατε το κουράγιο να το κάνετε. Πολλοί άνθρωποι φεύγουν. Ο πόνος για την απουσία τους υπάρχει, ανεξάρτητα το πόσο σημαντικοί ή ασήμαντοι είναι...  /Χα./ “Ασημαντότητες”. Τίποτα δεν είναι ασήμαντο τελικά. Απλά οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν με τον πόνο. Συνηθίζουν έτσι…
Οι σκέψεις αυτές σταμάτησαν να κυλούν από το μυαλό του κοριτσιού. Έπρεπε να κάνει ένα διάλειμμα. Ή καλύτερα, έπρεπε να σταματήσει. Να σταματήσει να σκέφτεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που είχε ενεργοποιήσει τα συναισθήματα εκείνα που έχουν ως βάση τους την ερώτηση «Γιατί φεύγουν;», προσπαθώντας άδικα, για ακόμα μία φορά, να βρει την απάντηση. Το βαρέθηκε πια. Όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, απροσδιόριστος και τραγικά αναπόφευκτος.
Δύο σταγόνες βροχής άγγιξαν τα μάγουλά της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χρώμα του ουρανού είχε τώρα σκουρύνει απειλητικά. Σηκώθηκε από το παγκάκι και άρχισε να περπατά. Αργά. Διστακτικά. Καιρός να βουλιάξει ξανά στην καθημερινότητα. Είχε απομακρυνθεί αρκετά από το παγκάκι όταν, επηρεασμένη από τις σκέψεις τις, γύρισε να κοιτάξει πίσω. Σε αντίθεση με τους άλλους, εκείνη δεν ήθελε να απομακρυνθεί από κανέναν και από τίποτα. Το παγκάκι ήταν άδειο. Το μέρος όπου πριν λίγο γέμιζε αυτή με την παρουσία της, τώρα ήταν άδειο.
Ξεφεύγοντας από την αλληγορία και επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, συνέχισε τον δρόμο της. Δεν είναι μόνο οι άλλοι που φεύγουν. Φεύγουμε κι εμείς.
Άραγε, γιατί φεύγουμε;

Ποτέ δε τολμήσαμε...

Μείναμε έτσι λοιπόν,

κολλημένοι πίσω από ένα παράθυρο

να κοιτάζουμε τη βροχή.

Χάνοντας τη ζωή μας...

Περιμένοντας...

Θα είναι κεραυνός ή αχτίδα φωτός

αυτό που θα σκίσει τα σύννεφα;

Θα μάθουμε άραγε;

Πίσω από ένα τζάμι

ακόμη καθρεφτίζεται η μορφή μας.

Ποτέ δεν τολμήσαμε

να περπατήσουμε στη καταιγίδα...

It's all about measuring...

Measuring.

Measuring what? Measuring cups, measuring spoons, measuring life.

We’re measuring our time. 

Funny how a minute is so long and so short. 

How a day has so many hours and so few.

Like a cup is so big and so little to so many.

Measuring.

Measuring what? Measuring comfort, measuring maintainability, measuring pain.

We’re measuring others.

Funny how much measuring looks like me assuring.

How often we measure things for others and ourselves.

Like we are scared the things we are measuring are running out.

Measuring.

Measuring what? Measuring time.

We’re measuring the seconds, minutes, hours, days, time; left.

Funny how we constructed something just to watch it fall away.

Like we only read time to see how much of it we have left.

12/1/2015

ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ (;)

Σκέφτομαι πως η ζωή είναι σαν ένα μεγάλο αμφιθέατρο. Εσύ είσαι στη σκηνή και το κοινό αποτελείται από τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή σου. Είναι όλοι εκεί, μπροστά σου κι εσύ πρέπει να τους αντιμετωπίσεις. Αυτοί που κάθονται εκείνη τη στιγμή στις καρέκλες είναι αυτοί που είναι στη ζωή σου, δίχως αυτό να σημαίνει ότι κάποτε δεν κάθονταν κάποιοι άλλοι εκεί. Οι άδειες καρέκλες αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή σου, δίχως αυτό να σημαίνει ότι κάποτε δεν ήταν εκεί. Άραγε καταλαβαίνεις πως σκέφτομαι τη ζωή; Η ζωή για μένα είναι σαν διαδοχικές παραστάσεις. Εσύ θα είσαι πάντα εκεί, πάνω στη σκηνή. Το κοινό όμως είναι αμφίβολο. Άλλες φορές το αμφιθέατρο θα είναι γεμάτο και άλλες όχι και τόσο. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται, άνθρωποι που φεύγουν κι ακόμη άνθρωποι που επιστρέφουν.  Εσύ όμως πρέπει να συνεχίσεις... Να συνεχίσεις να παίζεις τον ρόλο σου, αυτόν που έμαθες τόσο καλά. Βέβαια, αποδοκιμαστικός για το κοινό θα είναι ο αυτοσχεδιασμός, ο οποίος θα αναδεικνύει κομμάτια της ψυχής σου, του εαυτού σου, και ποτέ δεν θα έχει σίγουρο αποτέλεσμα. Όπως και να 'χει, εσύ ο ίδιος οφείλεις στο κοινό. Δίχως αμφισβήτηση, θα υπάρξουν και στιγμές που το αμφιθέτρο θα είναι τελείως άδειο. Τότε είναι που πρέπει να συνεχίσεις. Διότι αν τα παρατήσεις και κατέβεις από τη σκηνή, τότε θα σβήσουν και τα φώτα.

3/12/2014