ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ (;)

Σκέφτομαι πως η ζωή είναι σαν ένα μεγάλο αμφιθέατρο. Εσύ είσαι στη σκηνή και το κοινό αποτελείται από τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή σου. Είναι όλοι εκεί, μπροστά σου κι εσύ πρέπει να τους αντιμετωπίσεις. Αυτοί που κάθονται εκείνη τη στιγμή στις καρέκλες είναι αυτοί που είναι στη ζωή σου, δίχως αυτό να σημαίνει ότι κάποτε δεν κάθονταν κάποιοι άλλοι εκεί. Οι άδειες καρέκλες αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή σου, δίχως αυτό να σημαίνει ότι κάποτε δεν ήταν εκεί. Άραγε καταλαβαίνεις πως σκέφτομαι τη ζωή; Η ζωή για μένα είναι σαν διαδοχικές παραστάσεις. Εσύ θα είσαι πάντα εκεί, πάνω στη σκηνή. Το κοινό όμως είναι αμφίβολο. Άλλες φορές το αμφιθέατρο θα είναι γεμάτο και άλλες όχι και τόσο. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται, άνθρωποι που φεύγουν κι ακόμη άνθρωποι που επιστρέφουν.  Εσύ όμως πρέπει να συνεχίσεις... Να συνεχίσεις να παίζεις τον ρόλο σου, αυτόν που έμαθες τόσο καλά. Βέβαια, αποδοκιμαστικός για το κοινό θα είναι ο αυτοσχεδιασμός, ο οποίος θα αναδεικνύει κομμάτια της ψυχής σου, του εαυτού σου, και ποτέ δεν θα έχει σίγουρο αποτέλεσμα. Όπως και να 'χει, εσύ ο ίδιος οφείλεις στο κοινό. Δίχως αμφισβήτηση, θα υπάρξουν και στιγμές που το αμφιθέτρο θα είναι τελείως άδειο. Τότε είναι που πρέπει να συνεχίσεις. Διότι αν τα παρατήσεις και κατέβεις από τη σκηνή, τότε θα σβήσουν και τα φώτα.

3/12/2014