Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου και φέρνουν τα πάνω κάτω. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που φοβάσαι περισσότερο από όλους μήπως φύγουν και τους χάσεις. Γιατί χωρίς αυτούς η ζωή σου δεν θα είχε χρώμα. Θα ήταν ένα ασπρόμαυρο θολό τοπίο χωρίς ζωή, χωρίς ζωντάνια. Προπαντός, χωρίς χαμόγελα. Γιατί το πιο όμορφο πράγμα στον άνθρωπο είναι να χαμογελάει. Να χαμογελάσει ξεχνώντας όλες τις έννοιες και τα προβλήματα του. Είναι εκείνο το χαμόγελο που δε βγαίνει ολάκερο από μέσα σου, αλλά ξεπροβάλλει μέσα από την αγάπη των ανθρώπων σου. Αυτό οι ίδιοι είναι που σε πληρούν, που σκουπίζουν κάθε αόρατο δάκρυ σου, που στέκονται μαζί σου στην καταιγίδα. Χωρίς αυτούς θα ήσουν άδειος. Θα ήσουν απλώς ένας μαραμένο άνθος γιασεμιού, πεσμένο στην άκρη ενός πολυδιάβατου δρόμου. Σε έναν δρόμο όπου κανείς δεν αφιερώνει ένα δευτερόλεπτο να ρίξει μια ματιά κάτω, εφόσον είναι όλοι τόσο απασχολημένοι να κοιτούν τον ουρανό. Δεν ξέρουν όμως ότι τα πιο όμορφα λουλούδια φυτρώνουν στο έδαφος. Πως για να ανθίσουν φτάνει να μοιραστούν την αγάπη που νιώθουν. Τυχεροί είναι εκείνοι που τα χαμόγελα των ανθρώπων τους, τους γεμίζουν την μέρα. Τυχεροί είναι εκείνοι, που τέτοιοι άνθρωποι απαρτίζουν τη ζωή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου