Those People

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου και φέρνουν τα πάνω κάτω. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που φοβάσαι περισσότερο από όλους μήπως φύγουν και τους χάσεις. Γιατί χωρίς αυτούς η ζωή σου δεν θα είχε χρώμα. Θα ήταν ένα ασπρόμαυρο θολό τοπίο χωρίς ζωή, χωρίς ζωντάνια. Προπαντός, χωρίς χαμόγελα. Γιατί το πιο όμορφο πράγμα στον άνθρωπο είναι να χαμογελάει. Να χαμογελάσει ξεχνώντας όλες τις έννοιες και τα προβλήματα του. Είναι εκείνο το χαμόγελο που δε βγαίνει ολάκερο από μέσα σου, αλλά ξεπροβάλλει μέσα από την αγάπη των ανθρώπων σου. Αυτό οι ίδιοι είναι που σε πληρούν, που σκουπίζουν κάθε αόρατο δάκρυ σου, που στέκονται μαζί σου στην καταιγίδα. Χωρίς αυτούς θα ήσουν άδειος. Θα ήσουν απλώς ένας μαραμένο άνθος γιασεμιού, πεσμένο στην άκρη ενός πολυδιάβατου δρόμου. Σε έναν δρόμο όπου κανείς δεν αφιερώνει ένα δευτερόλεπτο να ρίξει μια ματιά κάτω, εφόσον είναι όλοι τόσο απασχολημένοι να κοιτούν τον ουρανό. Δεν ξέρουν όμως ότι τα πιο όμορφα λουλούδια φυτρώνουν στο έδαφος. Πως για να ανθίσουν φτάνει να μοιραστούν την αγάπη που νιώθουν. Τυχεροί είναι εκείνοι που τα χαμόγελα των ανθρώπων τους, τους γεμίζουν την μέρα. Τυχεροί είναι εκείνοι, που τέτοιοι άνθρωποι απαρτίζουν τη ζωή τους.

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ, Ο ΗΛΙΟΣ

 

Μέρος 1ο (MelancholyBird)

Άνθρωπε μου βάστα τον πόνο της απουσίας. Θα δεις γλυκαίνει με τον καιρό, παραμύθι να φτιάχνεις την ιστορία σου και νανούρισμα στα παιδιά σου. Μην θλίβεσαι που έφυγε, μην δακρύζεις που σε πρόδωσε μόνο αγάπα τον. Αν κάπου ενωθούν ξανά οι πορείες σας αγκάλιασε τον με όλη την δύναμη της ψυχής σου, μην γονατίσεις και τότε θα είσαι ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα για το έπαθλο της αγάπης. Κάποτε ένας αγαπημένος φίλος μου είπε ότι κάθε πρωί βγαίνει ο ήλιος και μας φωτίζει, είναι μια καινούρια ηλιόλουστη μέρα, ηλιόλουστη και η πληγωμένη σου καρδιά. Ακόμα κι αν ξημερώσει συννεφιά, να θυμάσαι πίσω από τις μαύρες σκιές πάντα υπάρχουν τα δύο πιο φωτεινά αστέρια, ο ήλιος και το φεγγάρι. Ο ήλιος απλώνει παντού την ευτυχία του, έτσι και το φεγγάρι στο σκοτάδι σου αποτυπώνει τον δικό του φωτεινό δρόμο. Γι' αυτό λοιπόν άνθρωπε μου, κοίταξε δίπλα σου, χαμόγελα πλούσιων ψυχών απλώνονται στο δρόμο σου, μην τα τσαλακώνεις, γιατί μετά σκοτάδι ντύνεσαι και εσύ.

Μέρος 2ο (RecklessDreamer)

Και αν τελικά χαθείς στο σκοτάδι σου, άνθρωπε μου, δύσκολα θα βρεις το δρόμο του γυρισμού. Να το φοβάσαι το σκοτάδι, να μην του παραδίνεσαι. Φαντάζει γλυκό στην όψη μα σαν το γευτείς ο πόνος σαν άγριο κύμα σε ισοπεδώνει. Και αφήνεσαι. Και εξακολουθείς να αφήνεσαι. Και πάντα αφήνεσαι. Θεριό γίνεται μέσα σου έτοιμο να σε κατασπαράξει. Ζεις με αυτό άνθρωπέ μου. Ζεις από αυτό. Σκιές σκεπάζουν το χαμόγελό σου και τότε ήδη το σεληνόφως σβήνει από τον ουρανό. Μήτε ελπίδα για το φεγγάρι μένει, μήτε για τον ήλιο. Αναζητάς διψώντας μια σταγόνα φωτός μα από πουθενά δεν κρατιέσαι για να ψάξεις. Ένα λευκό τριαντάφυλλο και η ελπίδα θα ξαναγεννηθεί μπρος στην ομορφιά του. Ο ήλιος θα ξεπροβάλλει ξανά μετά το σκοτάδι. Τον έχεις ανάγκη πια και σε γαληνεύει η χάρη του. Ο τρόπος που κάνει τα πάντα να φαίνονται τόσο ξεκάθαρα και φωτεινά. Σου δείχνει πολύχρωμα μονοπάτια για να περπατήσεις και νέους κήπους για να ξεκουράσεις την λαβωμένη σου ψυχή. Ώσπου όταν έχεις πια ανασάνει, μάτια που αντικατοπτρίζουν την όψη του μέντορά τους κοσμούν το λαμπερό πρόσωπό σου. Βρες ένα τριαντάφυλλο και άσε μια αχτίδα ηλίου να το φωτίσει. Ένα λευκό τριαντάφυλλο.