ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΕΛΠΙΔΑ;

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που σκυθρωποί έχουν μάθει να περπατούν τις μέρες τους, και οι στιγμές τους περνούν σαν αέρας που φυσάει η λήθη. Μήτε ξεκινούν, μήτε σταματούν. Ίσως να φταίει που ακόμη δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό που ψάχνουν. Ξεχνιούνται κολλημένοι σε ένα χαοτικό φαύλο κύκλο. Ξεχνούν τα χαμόγελα, τη μουσική, τα βλέμματα, το σκίρτημα της ίδιας τους της ψυχής. Ξεχνούν οι άνθρωποι. Ξεχνούν και σκοτώνουν ό,τι τελευταίο τους έχει απομείνει. Σβήνει η υπομονή, μαζί και η ελπίδα… Ποια ελπίδα;  
Πεθαίνει η ελπίδα;
Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Πέθανε η ελπίδα;
Η ελπίδα δεν πεθαίνει.
Και στο τέλος; Όταν έρθει το τέλος; Πεθαίνει τελευταία;
Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία.
Η ελπίδα δεν πρέπει να πεθαίνει ποτέ.

Φύσηξε η λήθη

σε όλων των κόσμων τις στιγμές.

Εχάθη η ζωή μας

σε κάποιου ονείρου το παραστράτημα.

Τι κι αν είμαστε

όνειρο μέσα σε κάποιο όνειρο;

Πεθαίνει η ψυχή μας

μέρα με τη μέρα.

ΕΝΑ ΡΙΣΚΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Και ο καιρός περνάει,
δίχως να τον παρεμποδίζει μία σταγόνα βροχής.
Είναι μικρή κι ασήμαντη μπροστά στις καταιγίδες
του μυαλού μας.
Προσπαθούμε να σωθούμε
ψάχνοντας ένα στήριγμα,
το οποίο όμως είναι εύθραυστο και σύντομα σπάει.
Πάντοτε όμως θέλουμε να ρισκάρουμε.
Ρισκάρουμε τα πάντα για μία στιγμή
προσωρινής ευτυχίας.
Όλα όσα χτίσαμε.
Όλα όσα καταφέραμε με τον δικό μας κόπο.
Ώσπου στο τέλος, τα χάνουμε όλα.

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

https://www.youtube.com/watch?v=5-MT5zeY6CU

Το φεγγάρι επιτέλους εμφανίστηκε
Έχοντας, αυτή τη φορά
μία όψη ταπεινής ηρεμίας.
Και όσα βλέμματα στράφηκαν
επάνω του,
ήξεραν, αυτή τη φορά
ότι οι ψυχές τους θα γαληνέψουν.

ΣΚΟΤΑΔΙ. ΦΩΣ.

Βυθίσου στα χρώματα του ουρανού και σήμερα. Τι φτερά είναι αυτά που σκέπασαν τον ήλιο; Φαίνονται μεγάλα και λευκά, αφήνουν ακόμη τις ηλιαχτίδες να περάσουν μέσα από τις κόψεις τους. Εσύ σκύβεις το κεφάλι και οδεύεις προς μία κατεύθυνση λιτά απαγορευμένη. Ονειρεύεσαι παλάτια ή συντρίμμια; Τι είναι αυτό που σε τραβάει;

"Της νύχτας τα σοκάκια
καθώς μόνος περιδιαβαίνεις,
τους Λαιστρυγόνες και τους Λωτοφάγους συλλογίσου.

Στου σκοταδιού τ' αθώρητο φως,
ξέρω πως την αλήθεια να 'βρεις λογαριάζεις
κι αναταράζεις την καρδιά της αβύσσου.

Μα δύτης ξασκημένος πρέπει να 'σαι
σ' όλη σου τη ζωή, να το θυμάσαι."

Το φως απ' το σκοτάδι ξεπροβάλλει κι είναι μακρύς ο δρόμος,

σαν έχεις φτερά κομμένα από τη ρίζα της ψυχής σου.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΡΑ

Απόψε δε βγήκα να αντικρίσω τη νύχτα
Συνήθιζα να κάθομαι εκεί -κάτω από τα άστρα-
και να μετρώ την απουσία σου
Πόσο αδέξια ένιωθε η ψυχή μου
χωρίς τη μορφή σου
Το φεγγάρι όμως ήταν πάντα εκεί
και μου κρατούσε συντροφιά
Ώσπου να έρθεις
Κι ακόμη κι αν δεν ερχόσουν,
εγώ περίμενα
Ήξερα ότι θα ερχόσουν
Αργά ή γρήγορα θα ερχόσουν
Εγώ περίμενα εκεί
Μα όσο κι αν έλειπες,
η σκέψη μου δε σε άφησε ποτέ
Δίχως εσένα με σκέπαζε ο νυχτερινός ουρανός
εκείνο τον καιρό
Τώρα δεν έρχεσαι
Μα δεν μπορώ να σταματήσω να περιμένω
Απλά χθες αρνήθηκα
να αντικρίσω τη νύχτα
Φοβήθηκα την παρέα της
Δεν θέλησα να αντικρίσω το φεγγάρι,
μήτε τα άστρα
Η απουσία σου ζωντάνευε...

IT IS YOU I CRAVE

Ποιητικό απόσπασμα από το θεατρικό έργο της Sarah Kane, "Crave".


Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
και να σου φιλάω τα πόδια σου,
και να σου κρατάω το χέρι σου,
και να βγαίνουμε για φαγητό,
και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,
και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
και να γελάω με την παράνοια σου,
και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες,
και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα,
και να φιλάω την πλάτη σου,
και να χαϊδεύω το δέρμα σου,
και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
και να ‘μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή,
και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
και το ‘να σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
και να θέλω ότι θέλεις,
και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
και να ξεχνάω ποιος είμαι,
και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί.
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο,
τον ακάθεκτο,
τον ακατάλυτο,
τον ακατάσβεστο,
τον μεταρσιωτικό,
τον ψυχαναλυτικό,
τον άνευ όρων,
τον τα πάντα πληρούντα,
τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
έρωτά μου για ‘σένα.

ΕΚΕΙ... ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ, ΕΚΕΙ.

Κάτω απ' το βουνό και πάνω απ' τη θάλασσα
ένα σπουργίτι ξέχασε να πετάει
Χάθηκε στην άβυσσο ενός ξεχασμένου τίποτα
Τα φτερά του χιλιοχαρακωμένα
η φωλιά του αιματοβαμμένη
από την απάτη μίας πανσελήνου
αλλιώτικης από τις άλλες
Εκεί
Κάτω απ' το βουνό και πάνω απ' τη θάλασσα
ένα σπουργίτι ξέχασε να πετάει

ΠΑΝΤΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ

Άργησε το ξημέρωμα να φανεί 

έτσι όπως αργεί κάθε φορά γι' αυτούς που το περιμένουν.  

Άλλοτε έρχεται και αμέσως φεύγει 

δίχως να γίνει αντιληπτό. 

Κι έτσι οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους 

ξεχνώντας την ύπαρξή του. 

Ζουν μια ζωή χωρίς να αντιλαμβάνονται 

πως κάθε μέρα 

κάθε πρωί 

ξημερώνει. 

Πάντα ξημερώνει. 

Κι είναι τόσο γλυκό και τόσο όμορφο το ξημέρωμα. 

Κάθε μέρα κι ένα ξημέρωμα. 

Κάθε ξημέρωμα και μια καινούρια μέρα.