δίχως να τον παρεμποδίζει μία σταγόνα βροχής.
Είναι μικρή κι ασήμαντη μπροστά στις καταιγίδες
του μυαλού μας.
Προσπαθούμε να σωθούμε
ψάχνοντας ένα στήριγμα,
το οποίο όμως είναι εύθραυστο και σύντομα σπάει.
Πάντοτε όμως θέλουμε να ρισκάρουμε.
Ρισκάρουμε τα πάντα για μία στιγμή
προσωρινής ευτυχίας.
Όλα όσα χτίσαμε.
Όλα όσα καταφέραμε με τον δικό μας κόπο.
Ώσπου στο τέλος, τα χάνουμε όλα.
Μού έφερες στο νου το στίχο από το Πόρτο Ρίκο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"..αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.."
https://m.youtube.com/watch?v=TA51hJ-aK5k