Το τέλος φαντάζει ωραίο
όταν τα μάτια γυμνά
το αντικρύζουν από την κορυφή
ενός ψηλού βουνού.
Διότι εκεί
-τότε και μόνο τότε-
ο ουρανός και τ' άστρα
προδίδουν την ανθρώπινη υπόστασή τους
σε εκείνον που παραδίδεται,
ψυχή τε και πνεύμα,
σε ό,τι κοντινό κι ουράνιο
δίχως συναίσθημα,
δίχως πόνο,
μόνο με την ευθύνη της μοναξιάς του.
Ω, δεσμά πλανεμένα
το βουνό είναι ψηλό
κι εσείς σπάσατε
στο ύψος
της γαλήνης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου