Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που τα σημαντικότερα κομμάτια του παρελθόντος περνούν μπροστά από τα μάτια σου σαν να ανήκουν στο παρόν που ήδη βιώνεις. Αυτό βέβαια γίνεται στιγμιαία και όπως είναι φυσικό, το συναίσθημα που δημιουργείται εκείνη τη στιγμή είναι πολύ έντονο και αναπάντεχο. Όμως, πριν ξεκινήσει η διαδικασία της αναπόλησης, κάτι πυροδοτεί το μυαλό (καρδιά-ψυχή) και φτάνει στο σημείο της συνειδητοποίησης, συνοδευόμενη ίσως από κάποιο φόβο και τρόμο για το κομμάτι που έπεται να χαθεί οριστικά στο μέλλον. Δεν είναι ανώδυνο να ξεχαστεί κάτι τόσο καλά μαγκωμένο μέσα στη ψυχή σου. Υπήρξε εκεί για κάποιο διάστημα, μεγάλο χρονικό διάστημα, και θα έμενε εκεί μέχρι το τέλος - για πάντα. Υπήρξαν καταστάσεις στη ζωή μου που αγάπησα, τις οποίες βίωσα σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι άντεχα και έπειτα προσπάθησα να ξεφύγω από αυτές. Ποτέ όμως δε σταμάτησαν να με στοιχιώνουν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα που προήλθαν από εκεί. Πάντα θα υπάρχουν σαν ένα μεγάλο κομμάτι της ύπαρξής μου, ένα κομμάτι που θα με ορίζει πάντα.
Έρχεται το τέλος λοιπόν.
Ένα τέλος που δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί προβλέψιμο και εφικτό στο παρελθόν. Βέβαια, αν δεν έβλεπα το τέλος αυτού του δρόμου ξαφνικά, η γραμμή εκκίνησής του θα είχε παραμείνει ξεχασμένη και ξεθωριασμένη κάπου πολύ πίσω, κρυμμένη καλά κάτω από την αιμοδιψή λήθη. Έπρεπε το τοπίο πίσω από την πλάτη μου να ξεθολώσει κάποια στιγμή. Έρχονται -ή μάλλον, ήδη γίνονται- μεγάλες αλλαγές εμπρός μου και και το πλανεμένο μου παρελθόν δεν θα επέτρεπε να στηθεί μία άυλη βάση για στήριγμα στο άβουλο μέλλον μου. Η καινούρια βάση οφείλει να στηθεί από τα ιδρώμενα χέρια μου.
Κοιτάζω μπροστά και απλώνεται μία έρημος. Αναμφισβήτητα προς τα εκεί βαδίζω. Δε θέλω να φτάσω στην έρημο. Θέλω να γυρίσω πίσω στο δάσος μου, εκεί όπου είναι ήρεμα και όμορφα και ο ήλιος πάντα καταφέρνει να δραπετεύσει μέσα από τα κλαδιά των δέντρων. Το δάσος μένει πάντα σταθερό, τα δέντρα μένουν ακλόνητα βαθιά ριζωμένα στη πηγή της ζωής τους. Η άμμος της ερήμου, από την άλλη, αποτελείται από μικρούς κόκκους όπου ο κάθε ένας από αυτούς έχει υπάρξει παντού, εκτός από τα μέρη που υπήρξε πριν από το παροντικό. Η άμμος κινείται διαρκώς. Την ταξιδεύει ο αέρας από τόπο και ουδέποτε μένει στάσιμη, ούτε για να ξεδιψάσει.
Ατενίζω το δάσος μου. Σε εκείνο το δάσος όπου έζησα, φωτιά έχει ανάψει. Καίγονται τώρα τα δέντρα, που ακλόνητα μένουν βαθιά ριζωμένα στη πηγή της ζωής τους. Φλόγες κατασπαράζουν οτιδήποτε άξια είχε υψωθεί. Δεν μπορώ να γυρίσω. Δε μπορώ να τη σβήσω.
Μόνο ελπίζω να αντικρίσω για μία μόνο φορά τις στάχτες της.
