Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΑΣ

Διάβασα προ ολίγων ημερών ένα κείμενο όπου ο τρόπος που παρουσιάζει το συναίσθημα της μοναξιάς μου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον. Το παραθέτω, λοιπόν, παρακάτω έτσι ώστε να ρίξετε κι εσείς μία ματιά έξω από το παρόν ανοιχτό παράθυρο, ενός δωματίου σκέψεων και συλλογισμών.

       Τις περισσότερες φορές, ζώντας μέσα στην μοναξιά και στην απόρριψη, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας.
       Αυτή είναι η εύκολη λύση: Να επιλέγουμε την αναζήτηση των ευθυνών έξω από εμάς. Άλλωστε, «πάντα φταίνε οι άλλοι και η κακή κοινωνία». Έτσι, συχνά φοράμε το κοστούμι του θύματος και υποδυόμαστε το ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που αγαπάει, αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς, ενώ οι πάντες τον εκμεταλλεύονται.
     Ωστόσο πρέπει κάποια στιγμή να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία και τα μοιρολόγια. Και να ομολογήσουμε στον εαυτό μας την αλήθεια, με λόγια λιτά και ξεκάθαρα:
       Ναι, ΦΤΑΙΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ. Ίσως όχι πάντα εγώ, αλλά πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Και εκείνους που το θέλησαν, τους έδιωξα με τον τρόπο μου.
       Τις περισσότερες φορές η αναπηρία μας να υπάρχουμε με τους άλλους οφείλεται στο ότι δεν ανοίγουμε τα σύνορα του Εγώ μας. Δεν έχουμε μάθει και δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να μάθουμε να ζούμε ΓΙΑ τους άλλους και ΜΕ τους άλλους. Διερωτηθήκαμε άραγε ποτέ, αν ο τρόπος ζωής μας και η όλη παρουσία μας αφήνουν χώρο να υπάρξουν άλλοι άνθρωποι δίπλα μας; Οι παραξενιές και οι υπερβολές μας, οι συνεχείς και - όχι σπάνια - παράλογες απαιτήσεις μας, οι ισοπεδωτικές παρατηρήσεις και η εν γένει πληθωρική παρουσία του «ΕΓΩ» μας καταπνίγει και εξοβελίζει κάθε πρόσωπο, που με καλή διάθεση προσπαθεί να μας πλησιάσει. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της άρνησης είναι να μένουμε μόνοι μας στη ζωή.
       Ο καθημερινός μας βίος δίνει λύση στο δράμα της μοναξιάς, που δεν είναι άλλη από το άνοιγμα της καρδιάς. Το να δίνεις και να δίνεσαι, όσο κι αν πολλές φορές δεν έχει την ανάλογη ανταπόκριση, όσο κι αν συχνά πληγώνει, είναι για τον κάθε ένα από εμάς κέρδος ζωής και πληρότητα υπάρξεως.
       Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει και να το αντέχουμε ή να το επιτρέπουμε στους άλλους. Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά. Πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου. Δεν αρκεί να διακηρρύσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στη ζωή μας. Πρέπει να του δώσουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον «συγχωρήσουμε» μέσα μας. Να τον χωρέσουμε υπαρξιακά. 

Almost Abyss

Είναι κι αυτό το αβάσταχτο κενό 

που όλο μεγαλώνει...

 

 

 

Sometimes I Daydream...

Sometimes I daydream about the stars
and how they hide a billion ancient stories behind the universe's skies.
And how my story wouldn't pass as mine but as ours.
The thing with the hidden memories is that they are only leftovers of a
glorified past.

Sometimes I daydream about the little things
and how simple life should be; wondering how the elixir of hope tastes.
The thing with people is that neither a bunch of smiles nor the words
written on a paper are able to make one's day.
If only we felt the beauty of simplicity...
We'd be laughing as kings and queens
of the north, west, east and south.
I wouldn't mind passing that summer accompanying the wind.

Sometimes I daydream of forgettable meanings,
like the joyful feeling of my guardian angel's presence;
a chime more pure than any nocturnal flower that bursts open,
more powerful than any force of time.

Sometimes I daydream...
Perhaps that is why it is called a daydream.
Because like a promising summer day,
it offers a galaxy worth of light, warmth and hope.
I mustn't forget they are only dreams,
and that the sun has to set sometime-
even in daydreams.