24/12/15

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΑΣ


Διάβασα προ ολίγων ημερών ένα κείμενο όπου ο τρόπος που παρουσιάζει το συναίσθημα της μοναξιάς μου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον. Το παραθέτω, λοιπόν, παρακάτω έτσι ώστε να ρίξετε κι εσείς μία ματιά έξω από το παρόν ανοιχτό παράθυρο, ενός δωματίου σκέψεων και συλλογισμών.









       Τις περισσότερες φορές, ζώντας μέσα στην μοναξιά και στην απόρριψη, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας.
       Αυτή είναι η εύκολη λύση: Να επιλέγουμε την αναζήτηση των ευθυνών έξω από εμάς. Άλλωστε, «πάντα φταίνε οι άλλοι και η κακή κοινωνία». Έτσι, συχνά φοράμε το κοστούμι του θύματος και υποδυόμαστε το ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που αγαπάει, αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς, ενώ οι πάντες τον εκμεταλλεύονται.
     Ωστόσο πρέπει κάποια στιγμή να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία και τα μοιρολόγια. Και να ομολογήσουμε στον εαυτό μας την αλήθεια, με λόγια λιτά και ξεκάθαρα:
       Ναι, ΦΤΑΙΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ. Ίσως όχι πάντα εγώ, αλλά πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Και εκείνους που το θέλησαν, τους έδιωξα με τον τρόπο μου.
       Τις περισσότερες φορές η αναπηρία μας να υπάρχουμε με τους άλλους οφείλεται στο ότι δεν ανοίγουμε τα σύνορα του Εγώ μας. Δεν έχουμε μάθει και δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να μάθουμε να ζούμε ΓΙΑ τους άλλους και ΜΕ τους άλλους. Διερωτηθήκαμε άραγε ποτέ, αν ο τρόπος ζωής μας και η όλη παρουσία μας αφήνουν χώρο να υπάρξουν άλλοι άνθρωποι δίπλα μας; Οι παραξενιές και οι υπερβολές μας, οι συνεχείς και - όχι σπάνια - παράλογες απαιτήσεις μας, οι ισοπεδωτικές παρατηρήσεις και η εν γένει πληθωρική παρουσία του «ΕΓΩ» μας καταπνίγει και εξοβελίζει κάθε πρόσωπο, που με καλή διάθεση προσπαθεί να μας πλησιάσει. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της άρνησης είναι να μένουμε μόνοι μας στη ζωή.
       Ο καθημερινός μας βίος δίνει λύση στο δράμα της μοναξιάς, που δεν είναι άλλη από το άνοιγμα της καρδιάς. Το να δίνεις και να δίνεσαι, όσο κι αν πολλές φορές δεν έχει την ανάλογη ανταπόκριση, όσο κι αν συχνά πληγώνει, είναι για τον κάθε ένα από εμάς κέρδος ζωής και πληρότητα υπάρξεως.
       Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει και να το αντέχουμε ή να το επιτρέπουμε στους άλλους. Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά. Πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου. Δεν αρκεί να διακηρρύσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στη ζωή μας. Πρέπει να του δώσουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον «συγχωρήσουμε» μέσα μας. Να τον χωρέσουμε υπαρξιακά. 

4 σχόλια:

  1. Μεγάλο θέμα η μοναξιά να το προσεγγίσεις και να το αναπτύξεις από πολλές απόψεις!
    Το κείμενο περιέχει πολλές εύστοχες σκέψεις και το προσεγγίζει εύστοχα! Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες! :)
    Η προσωπική μου άποψη είναι πως όλα χρειάζονται μέτρο και όλα χρειάζονται πνευματική ωριμότητα, όπως και η μοναξιά!
    Καλά Χριστούγεννα με υγεία και αγάπη! Να περνάς όμορφα Reckless Dreamer!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν και καθυστερημένα, σε ευχαριστώ που διάβασες και σχολίασες το συγκεκριμένο κείμενο. Είναι πραγματικά πολύ όμορφος ο τρόπος που παραθέτει μία πλευρά της μοναξιάς και δεν θα μπορούσα να μην το μοιραστώ, πόσο μάλλον τώρα που ξέρω ότι "έπιασε τόπο".
      Να περνάς κι εσύ όμορφα! :)

      Διαγραφή
  2. Ωραίο και εύστοχο το κείμενο. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση για μένα, αλλά πιστεύω ότι η αυτοκριτική πρέπει να γίνεται πάντα. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω απόλυτα στο κομμάτι της αυτοκριτικής. Μπορεί να είναι ελάχιστοι αυτοί που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, αλλά είναι ειλικρινά γερό πάτημα στο να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.

      Διαγραφή