"ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ"

Αγαπημένε μου ποιητή,

Η ζωή πολλές φορές είναι βάναυση και οι πληγωμένοι άνθρωποι που ζουν μέσα από την πνοή της βυθίζονται καθημερινά στην απελπισία. Μαύρο και γκρι είναι τα χρώματα που διακρίνεις πλέον στην απαισιόδοξη τούτη κοινωνία, η οποία κάθε άλλο παρά μόνο πως θα ικανοποιήσει τον εγωισμό της ψυχής της προσπαθεί. Όμως δεν είμαι εδώ σήμερα για να ρίξω κι άλλη στάχτη στη λευκή, κατά περίεργο τρόπο, αυτή εδώ σελίδα. Μέσα από την τόση θλίψη, δες πως ανθίζουν ξανά τα λουλούδια. Η ελπίδα τα τρέφει με υπομονή και τα όνειρα τα βοηθούν να ανθίσουν. Ξέρω πως είναι δύσκολο να αντεπεξέλθει κάνεις στις δυσκολίες, όμως με λίγη επιμονή μπορεί ο καθένας να δει, με ματιά καθαρά, τον μαγευτικό κόσμο που ξεδιπλώνεται μπρος στα πόδια μας. Τι ανάγκη έχουμε την κατάθλιψη όταν χαρούμενα βλέμματα παιδιών στρέφονται επάνω μας. Διότι, καλέ μου εμπνευστή, μικρά παιδιά είναι οι αγαπημένοι μας. Αυτοί που με την αθώα αγάπη τους γεμίζουν την καρδιά μας και τα όμορφα λόγια τους, πόσο δε οι πράξεις τους, προσπαθούν όχι άδικα να μας δείξουν ότι ακόμα και στις μαύρες μέρες μας υπάρχει η υποψία μίας ιδιαίτερης αισιοδοξίας. Τίποτα δεν πεθαίνει αν πρώτα δεν παλέψει και καμιά μάχη δεν χάθηκε αδίκως. Εσύ που με τα λόγια σου εκφράζεις ανείπωτα συναισθήματα ανθρώπων όταν τα διαβάζουν, σίγουρα έχεις ακούσει έστω για μια φορά στη ζωή σου τη γαλήνη που βγαίνει μέσα από τα σπασμένα πλήκτρα ενός μαραμένου πιάνου. Σίγουρα έχεις νιώσει την ευτυχία που σε πλημμυρίζει όταν μετά από πολλές ημέρες ασταμάτητης βροχής ο ήλιος ζεσταίνει και πάλι το βρεγμένο σου ηθικό. Σίγουρα έχεις περπατήσει ξυπόλητος σε δρόμους από γυαλί, που αν και εύθραυστο, ξέρεις ότι δεν θα σπάσει. Κι αυτό γιατί οι σόλες από τα παπούτσια που δεν φοράς δεν θα φθείρει την αψεγάδιαστη επιφάνεια. Είναι όλα τόσο όμορφα τοποθετημένα πάνω σε τούτη τη γη που μόνο αν νιώσεις την ταπεινή παρουσία τους θα καταλάβεις την βροντερή αξία τους. Θα μπορούσαν πότε οι άνθρωποι να καταλάβουν λόγια σαν και τούτα; Λόγια βουβά μα όμως ελπιδοφόρα. Ίσως αν εσύ μπορούσες να τους τα επισημάνεις μέσα από ένα γλυκόπικρο ποίημα, θα σε ακολουθούσαν ευκολότερα. Ασύμμετρα λόγια σαν κι αυτά δεν πλανώνται εύκολα στον αέρα, ξέρεις. Ζητώ λοιπόν την βοήθειά σου και μέσα από τις πρόχειρες λέξεις μου, σύνταξε ένα ποίημα που θα μιλήσει κατευθείαν στις καρδιές μας. Το χρειαζόμαστε, ξέρεις γιατί; Γιατί εθελοτυφλούμε. Γιατί μας είναι ευκολότερο να παραδινομαστε στη μελαγχολία μας από το να ταξιδεύουμε σε μέρη φωτεινά μέσα στο νου μας. Γιατί δεν εκτιμούμε το χέρι που απλώνεται για να κρατήσει το δικό μας. Γιατί έχουμε μάθει να περπατάμε σε αναμμένα κάρβουνα στα όρια ενός γκρεμού, ενώ δίπλα μας απλώνονται ροδοπέταλα, έτοιμα να ξεψυχήσουν κάτω από τα βήματα μας μέχρι να μάθουμε να πετάμε.